Français : Pas encore prêt

Deutsch: Noch nicht fertig

NOT YET TRANSLATED

Vrouwelijke ridders en strijdsters in de middeleeuwen
We horen van veel mensen dat er in de middeleeuwen geen vrouwelijke ridders waren. Vrouwen mochten niet vechten en waren erg onderdrukt. De vrouw moest luisteren naar de man en had geen rechten.
Niets is minder waar !
Vrouwen hadden gelijke rechten en waren zeker niet minderwaardig aan mannen. Zo mochten ze hun eigen zaak uitbaten, hadden (net zoals mannen) recht om een ere-gevecht te eisen in plaats van een standaard rechtzaak. Dit laatste werd zelfs uitvoerig beschreven in het vecht-handboek van Hans Talhoffer (zie ook wikipedia of de digitale versie ).
Wij zijn echter geinteresseerd in het feit dat er wel degelijk vrouwen waren die effectief opgeleid waren in de krijgskunst, op het slagveld stonden of zelfs een leger aanvoerden.
Daarom dat we hieronder enkele voorbeelden geven. Naar onze mening bewijzen deze voorbeelden dat strijdende vrouwen wel degelijk voorkwamen.

 In een 15e eeuws, zwitsers manuscript staat een vrouw afgebeeld tijdens een gevecht met een geharnaste strijder. Het lijkt of de edeldame probeert haar stad/burcht te verdedigen tegen de vijandelijke ridder. De vrouw op de afbeelding vecht met een speer maar heeft ook een zwaard aan haar middel hangen.
Hoewel het niet duidelijk is of dit een afbeelding is van een effectief gevecht, van een ere-gevecht of pure fictie was, valt de waarheid niet te achterhalen. Het lijkt ons echter erg onwaarschijnlijk dat het om een ere gevecht gaat omdat in dat geval, omwille van gelijke kansen, de man zeker niet in een harnas zou staan en zelfs waarschijnlijk in een put zoals Talhoffer beschrijft.
Of het nu om een echt gevecht of om fictie gaat, maakt eigenlijk weinig uit. Het feit dat men dit uitbeeldde bewijst dat het idee van een vechtende (en zelfs overwinnende) vrouw niet ondenkbaar was.

BRON http://www.thearma.org/arttalk/at80.htm

Vrouwen in middeleeuwse ridder-orden

In de middeleeuwen werden vrouwen zelfs toegestaan in ridder-orden. Toegegeven: Er waren niet enorm veel vrouwen die zich geroepen voelden voor een leven in functie van de strijd. Meestal ontfermden de vrouwen zich over de huiselijke taken, organisatie van het ziekenhuis (Orde van St Johannes)...
Vrouwelijke soldaten werden Militissa (meervoud: millitissae) genoemd en vrouwelijke ridders werden Equitissa (meervoud: Equitissae) genoemd.
In het Frans maakte men vanaf de 14e eeuw een onderscheid tussen chevaleresse (de vrouw van een ridder) en Chevalière (vrouwelijke ridder)

In 1149 werd in Catalonië de Orde van het Hakbijl (Ordo de la Hacha) door Raymond Berenger, graaf van Barcelona, gesticht. Dit werd gedaan omwille van de heldhaftige verdediging door hen van de stad Tortosa tegen de Moren. Deze orde was zelfs uitsluitend voor vrouwen.

In 1233 stichtte Loderigo d’Andalo van Bologna de Orde van de Heilige Maagd Maria (l’Ordine della Gloriosa Santa Maria). Dit was de eerste orde die de ridder-rang aan vrouwen verleende. In 1261 heeft de Paus (Alexander IV of Urbanus IV) de orde goedgekeurd. In 1558 zou Paus Sixtus V haar weer ontbinden.

 Tussen 1358 en 1488 werden 68 vrouwen lid van de Orde van de Kousenband (Order of the Garter). Van deze vrouwen is echter niet geweten of ze ook strijdervaring hadden. Wel staat vast dat ze dezelfde rechten kregen als de mannelijke ridders (vrijstelling van belasting ed.)

er komen nog meer voorbeelden...

Enkele beroemde strijdende (edel)dames

We gaan GEEN uitleg geven over Jeanne d’Arc. Iederen kent haar intussen wel...

Petronilla, gravin van Leicester, kreeg in 1173 toestemming om gewapend aan de strijd deel te nemen. Dit was een rebellie tegen Henry II. Volgens Fantosome droeg ze een maliënkolder en droeg ze zwaard en schild.

Nicola de la Haye, dochter van de kasteelheer van Lincoln (baron) werd zelfs tot sheriff van Lincolnshire benoemd in 1217 omdat ze de stad had beschermd tegen aanvallen van rebelse baronnen en Louis, zoon van de franse koning Philip.

Jeanne de Danpierre, gravin van Montfort, droeg tijdens de verdediging van Hennebont een harnas, bereed een strijdros en organiseerde de verdediging. Aan het hoofd van 300 ruiters chargeerde ze en vocht ze zich een weg tot Brest. Later werd ze beschreven toen ze geharnast op een schip nabij Guernsey een zwaard droeg. Salmonsson beschreef haar in zijn encyclopedie van Amazones dat ze “dappere daden stelde, gekleed in volledig harnas, op de frontlinie stond, de meest heftige aanvallen weerstond en talenten toonde die de beste generaals trots zouden maken”. Froissart beschreef Jeanne met “een scherp zwaard in de hand en vechtend met grote moed.”

Agnes Hotot. Toen haar vader, van het huis Dudley, ruzie had met een andere man, besliste hij om het tot een lansgevecht te houden. Net voor het duel werd hij echter erg ziek. Agnes deed haar vaders helm op, zijn harnas aan en verborg dat ze een vrouw was.Toen ze tijdens het steekspel de andere verslagen had, deed ze haar helm af, haar harnas los en toonde haar borsten om duidelijk te maken dat de tegenstander verslagen was door een vrouw.

In 1396 werd een Friese vrouw doorboord door pijlen op het slagveld tussen Friesland en Hainault. Toen het Bourgondische leger zich terugtrok “werden vele vrouwen in harnas door pijlen doorboord omdat men hen niet als vrouwen herkende. Vele geharnaste vrouwen lieten hun borsten zien om te bewijzen dat ze geen mannen waren.”

In 1472 werd Beauvais aangevallen door de Hertog van Bourgondië. Jeanne Hachette, een dame van lage geboorte verdedigde de stadswal en hakte er een vijandige vlag om. De verdedigers kregen terug moed en konden het tij keren.

Toen Louis XI koning was stond hij toe dat Meester kannoniers/musketiers vrouwen recruteerden.

Isabella van Castile (1451-1504) was getrouwd met Ferdinand van Aragon. Beiden vielen Moren aan en verdreven hen uit het zuiden van Spanje. Ze droeg een harnas en leidde haar troepen op het slagveld. Hoe belangrijk ze was, wordt geillustreerd doordat de de vijand pas rust kreeg toen ze ziek werd na een miskraam terwijl ze de leiding had over het leger in Toledo in 1475.

BRONNEN:
www.lothene.org/others/
sacredfems.blogspot.be/2006/01/knights-in-white-satin.html
www.whiteoak.org/historical-library/the-late-middle-agesearly-renaissance/women-in-the-15th-century
en.wikipedia.org/wiki/knight#women_in_orders_of_knighthood
www.noorderwind.org/main.php?index48&forum_id=42&topic_id=2618
commons.wikimedia.org/wiki/File:Medieval_women_as_warriors.jpg

Een stukje dat we gewoon gaan kopiëren omdat het te mooi is om te vertalen...

Maria of Pozzuoli
from "The Voice of the Middle Ages in Personal Letters 1100-1500" Edited by Catherine Moriarty ISBN 1 85291 051 8, Lennard Publishing.
"From Petrarch to Cardinal Giovanni Colonna. 23 November 1343
Of all the wonders of God,'who alone doeth great wonders,' he has made nothing on earth more marvelous than man. Of all we saw that day, of all this letter will report, the most remarkable was a mighty woman of Pozzuoli, sturdy in body and soul. her name is Maria, and to suit her name she has the merit of virginity. Though she is constantly among men, usually soldiers, the general opinion holds that she has never suffered any attaint to her chastity, whether in jest or earnest. Men are put off, they say, more by fear than respect.
Her body is military rather than maidenly, her strength is such as any hardened soldier might wish for, her skill and deftness unusual, her age at its prime, her appearance and endeavor that of a strong man. She cares not for charms but for arms; not for arts and crafts but for darts and shafts; her face bears no trace of kisses and lascivious caresses, but is ennobled by wounds and scars. Her first love is for weapons, her soul defies death and the sword.
She helps wage an inherited local war, in which many have perished on both sides. Sometimes alone, often with a few companions, she has raided the enemy, always, up to the present, victoriously. First into battle, slow to withdraw, she attacks aggressively, practises skilful feints. She bears with incredible patience hunger, thirst, cold, heat, lack of sleep, weariness; she passes nights in the open, under arms; she sleeps on the ground, counting herself lucky to have a turf or a shield for pillow.
She has changed much in a short time, thanks to her constant hardships. I saw her a few years ago, when my youthful longing for glory brought me to Rome and Naples and the king of Sicily. She was then weaponless; but I was amazed when she came to greet me today heavily armed, in a group of soldiers. I returned her greeting as to a man I didn't know. Then she laughed, and at the nudging of my companions I looked at her more closely; and I barely recognized the wild, primitive face of the maiden under her helmet.
They tell many fabulous stories about her; I shall relate what I saw. A number of stout fellows with military training happen to have come here from various quarters. (They were diverted from another expedition.) When they heard about this woman they were anxious to test her powers. So a great crowd of us went up to the castle of Pozzuoli. She was alone, walking up and down in front of the church, apparently just thinking. She was not at all disturbed by our arrival. We begged her to give us some example of her strength. After making many excuses on account of an injury to her arm, she finally sent for a heavy stone and an iron bar. She then threw them before us, and challenged anyone to pick them up and try a cast. To cut the story short, there was a long, well-fought competition, while she stood aside and silently judged the contestants. Finally, making an easy cast, she so far outdistanced the others that everyone was amazed, and I was really ashamed. So we left, hardly believing our eyes, thinking we must have been victims of an illusion.
The story goes that Robert [of Naples], that noblest of kings, was once sailing along these shores with a great fleet, and, tempted by the stories of this woman, he came ashore at Pozzuoli only to see her. This does not seem very likely, since, living so nearby, it would seem easier for him to summon her. But perhaps he landed for some other reason and was eager to inspect this great novelty. He has a very curious mind.
Let the tale-tellers bear the responsibility for the truth of this story, as of many others we have heard. For me the sight of this woman makes more credible not only the tales of the Amazons and their famous feminine kingdom, but also those of the Italian virgin warriors, led by Camilla, whose name is celebrated above all. For what hinders us from believing of many what I could hardly have credited of one, if I had not seen it? And that ancient Camilla was born not far from here, at Piperno, at the time of the fall of Troy; while our modern girl was born at Pozzuoli. I wanted to give you this report in my little letter.
Farewell and Prosper."
(info given by Jim Deakin)

BRON: www.lothene.org/others/women14